Van werken in de zorg kun je je eigen feestje maken

“Die prettige sfeer, verbanden aanleggen …het maakte zo’n indruk dat ik het zeker wist”, vertelt ze jaren later als ze even tijd heeft om haar verhaal te doen tijdens een van haar drukke dagen als gipsverbandmeester in ZGT locatie Almelo. Ze studeerde Verpleegkunde aan het ROC van Twente, werkte daarna een tijdje in de thuiszorg en startte in 2007 bij ZGT. “Ik begon als doktersassistente. Heel leuk, maar toen ik in die functie terecht kwam op de gipskamer, viel alles pas echt op zijn plek.”  Haar werkgever bood haar de mogelijkheid de opleiding gipsverbandmeester te volgen en sinds 2009 werkt ze op de gipskamer.

Voor Nicole heeft haar baan alles wat voor haar het werken in de zorg zo boeiend maakt. “Geef mij maar hectiek”, begint ze. “Iedere dag op de gipskamer is anders. De ene keer help je een demente vrouw van tachtig met een gebroken pols, dan weer een kindje dat met zijn voetje tussen de spaken is gekomen achter op de fiets. We zien hier alle leeftijden. Je moet snel kunnen schakelen. Als gipsverbandmeester is het contact met patiënten relatief kort, maar ik zie het als een uitdaging om iedereen in die tijd op zijn gemak te stellen.

We werken veel samen met andere disciplines en afdelingen; traumachirurgen, plastisch chirurgen, revalidatieartsen, wondverpleegkundigen, arts-assistenten en de spoedeisende hulp. We werken in een goed op elkaar ingespeeld team.”  

Net als in de rest van de zorg, kampt de gipskamer van ZGT met een personeelstekort. Daarom schakelt het ziekenhuis op dit moment deels uitzendkrachten in en startte het een samenwerkingsverband met het MST in Enschede “We leiden sinds maart een aantal gipsverbandmeesters op die tijdens hun opleiding in beide ziekenhuizen werken. Daarnaast zijn er opleidingsdagen in het Erasmusziekenhuis in Rotterdam”, vertelt Nicole. “We kiezen voor de samenwerking omdat wij de begeleiding van leerlingen door het personeelstekort niet kunnen waarborgen. De opleiding gipsverbandmeester is een CZO erkende opleiding: CZO flex level, opgebouwd uit EPA’s (entrustable professional activity, voor 'toe te vertrouwen professionele activiteit', red.) Door goed te kiezen welke EPA’s nodig zijn voor je eigen werkplek, kunnen studenten de opleiding sneller afronden. Is een student bekwaam verklaard voor een bepaalde activiteit, dan kan de student al zonder supervisie in de praktijk worden gebracht. Ook daardoor kan het sneller gaan.”

“Flexibel opleiden is nu onderdeel van de werkwijze van ZGT. Je leidt mensen op die in principe voor je eigen organisatie gaan werken. Groot voordeel daarvan is dat ze al tijdens de opleiding op de werkvloer gewend raken.”  

Nicole ervaart de werkdruk in het ziekenhuis (nog) niet als storend, maar ze denkt wel na over mogelijke oplossingen naast het flexibel opleiden. “Ik denk dat de oplossing deels zit in het veranderen van het systeem. Ik zie veel Mbo’ers die in mijn ogen tekort worden gedaan omdat ze zonder Hbo-diploma niet aan de slag kunnen. Daarnaast moeten wij als medewerkers laten zien hoe leuk werken in de zorg is. Je moet er natuurlijk wel een bepaald type voor zijn; van aanpakken weten, empathie bezitten en verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Maar we moeten uitdragen dat je in ons vak alle kanten op kunt: je kunt er echt je eigen feestje van maken zeg ik altijd. Je verdiepen in een vakgebied dat je aanspreekt. Het is heel dankbaar werk.”

Naast haar werk en het opleiden van mensen, pakt ze ook graag nieuwe projecten op. “Ik heb net mijn opleiding ‘praktijkopleider in de zorg’ afgerond en ben nu verantwoordelijk voor een prettig leerklimaat en het opleidingsbeleid rondom bijscholingen voor verschillende disciplines. Daarnaast draaien we nu een pilot op het gebied van communicatie met kinderen”, vertelt ze. “Door te letten op taalgebruik en door het inzetten van nieuwe uitvindingen, kunnen we hen beter (minder belastend) behandelen. Prachtig om te merken.”

In het ziekenhuis kan het wat Nicole betreft niet hectisch genoeg zijn, maar privé zoekt ze het liefst een rustige omgeving op. Die rust is voor haar, naast familie en vrienden, precies waarom ze er nooit over heeft nagedacht om Twente te verlaten. Niet voor haar studie en niet voor haar werk. “Ik kom uit Sint- Isidorushoeve en ben geboren in Hengevelde. Ik dacht altijd dat ik niet in een klein dorp wilde wonen, maar toen mijn man Roann en ik in Haaksbergen woonden en een groter huis zochten, is het toch Hengevelde geworden. Veel van onze vrienden wonen daar en voor onze kinderen - Max van 10 en Bo van 8 – is het geweldig om op te groeien in een klein dorp. We nemen ze wel eens mee naar een stad om ze een beetje te laten zien hoe de wereld daar in elkaar steekt want ook dat moeten ze leren, maar het veilige en vertrouwde van Twente is net als voor ons ook wat we voor onze kinderen willen.”