Hunkertukker Juliëtte Kamphuis vond in Ootmarsum wat ze in Rijswijk miste

“Over Erik maakte ik me in het begin het meeste druk,” vertelt Juliëtte, die na hun verhuizing een baan vond als junior subsidieadviseur bij de gemeente Hengelo. “Past hij hier wel? Kan hij hier wel aarden? Erik is een geboren westerling. Toch opperde hij negen jaar geleden al eens om  richting het Oosten te verhuizen. Ik was daar destijds nog niet klaar voor, maar door een combinatie van factoren ging ik uiteindelijk ook overstag. Het bleek een schot in de roos, want we voelden ons hier verrassend snel thuis.”

Ademhalen in Twente

Als baby had ze een slechte start. Juliëtte werd met 28 weken veel te vroeg geboren. Ze werd aan de beademing gelegd, was lange tijd zuurstofafhankelijk en onderging met zestien dagen oud al een hartoperatie. Ze overleefde het ternauwernood, maar moet wel de rest van haar leven dealen met onder andere chronische longschade. Na vijftien jaar met de verkeerde diagnose – moeilijk te behandelen astma – te hebben rondgelopen, werd vijf jaar geleden voor de tweede keer de diagnose bronchopulmonale dysplasie bij haar vastgesteld. Hoesten, benauwdheid en moeite met lopen, wandelen en fietsen; tijdens slechtere periodes beïnvloeden haar klachten haar dagelijks functioneren.

Een van de redenen om terug te keren naar haar geboortestreek, was dan ook de luchtkwaliteit in Twente. “Die is hier zoveel beter dan in de Randstad,” zegt Juliëtte. “Het is nog te kort om te zeggen wat het doet voor mijn longen, maar zowel ik als Erik voelen ons hier zoveel beter. Het leven is hier rustiger, mensen zijn toleranter en bedanken zelfs de buschauffeur tijdens het uitstappen. Ik stond versteld toen ik dat zag.”

Niet gevlucht, wel bewust teruggekeerd

Juliëtte groeide op in Geesteren en Glanerbrug, verhuisde op haar 21e naar Leiden voor een stage en rolde daarna min of meer vanzelf het westerse leven in. Een baan in Amsterdam, een relatie in Den Haag, zonder dat ze de keuze bewust had gemaakt, woonde ze jarenlang aan de andere kant van het land. “Ik ben nooit iemand geweest die dacht: ik móet weg uit Twente. Het liep gewoon zo.” Wat deed haar, naast de frisse lucht, nog meer besluiten terug te keren? “Mijn ouders wonen hier nog steeds, en nu ze ouder worden, vind ik het fijn om dichterbij te zijn. Daarnaast houden Erik en ik van de natuur en gaan we er graag op uit met onze racefietsen. Snel even een rondje maken betekende in Rijswijk dat je eerst de halve stad door moest om een stukje groen tegen te komen. Hier stap je zo met je fiets de natuur in. Heerlijk.”

Waar deuren openstaan en mensen nog luisteren

Op de vraag of Ootmarsum een bewuste keuze was, schudt ze haar hoofd. “Nee, het was meer dat alles hier samenkomt. Winkels, het glooiende landschap, restaurants, kunst; het ontbreekt ons aan niets. Plus: het is natuurlijk een prachtige stad om te wonen, heel pittoresk en gemoedelijk. Veel mensen doen hier hun garagedeur niet eens op slot.” Zover zijn ze zelf nog niet, voegt ze lachend toe. Ook kleine dingen maken volgens Juliëtte het verschil. “Tukkers zijn nuchter en tegelijkertijd zó gastvrij en bescheiden. Ze pronken niet echt met hun successen, maar als je kijkt wat deze regio neerzet en bereikt heeft, dan mogen we daar echt wel wat trotser op zijn en dit ook uitdragen.”

Met haar biochemische en biotechnologische achtergrond weet ze bovendien dat er hier volop werkgelegenheid is. “Ik heb ooit een andere richting gekozen, maar wie denkt dat je alleen in het westen carrière kunt maken, vergist zich. Hier liggen juist enorm veel kansen.”

En de toekomst

Juliëtte weet zeker dat zij en haar vriend de komende jaren met veel plezier in Ootmarsum blijven wonen. “Of we hier voor altijd blijven? Dat durf ik niet te zeggen. Misschien wil ik ooit, na mijn pensioen, nog wel eens ergens anders wonen. Ik ben inmiddels zó vaak verhuisd, dat ik weet: het komt altijd weer goed. Maar voor nu zitten we hier helemaal op onze plek. Dit voelt als thuis.”