Door een ‘toer de boer’ leerde Diana Twente snel kennen

Roet in het eten

Verhuizen betekent meestal een dagje keihard bikkelen met een stel vrienden en aan het eind van die lange dag samen neerploffen met een drankje. Als je woning op orde is, volgt een housewarming waarna je huis een echt thuis wordt. Als corona roet in het eten gooit, ziet het plaatje er anders uit: dan pak je met z’n tweeën een bus in, rijd je samen naar je nieuwe huis om daar vervolgens alles weer uit te pakken. Dat overkwam verpleegkundig specialist Diana Nuijs afgelopen april. Hoewel een housewarming dus op de lange baan moest worden geschoven, voelt ze zich al helemaal op haar plek in Delden en zeker ook bij haar nieuwe werkgever: Aveleijn.

Diana werkt op de Medische Dienst van de organisatie die verstandelijk gehandicapten zorg en begeleiding biedt. “We voeren onder andere de periodieke screening uit van cliënten die een indicatie hebben en waarbij de Medische Dienst betrokken is. In mijn functie heb ik de combinatie van uitvoerend en van beleidsmatig werk. Zo neem ik in deze periode bijvoorbeeld coronatesten af bij mensen die klachten hebben, maar breng ik ook de scholingsbehoefte van het team van Aveleijn in kaart.” De verhuizing naar Twente was een grote verandering voor haar. Voor haar werk is dat niet minder. “Ik werkte op de spoedeisende hulp in een ziekenhuis in Amsterdam. Het was hectisch, ik draaide onregelmatige diensten en moest vaak ad hoc reageren. In deze functie is er meer rust. We kunnen signaleren en anticiperen, een prettige manier van werken.” 

 

Kwetsbaar en transparant

Ook de doelgroep waarmee Diana in Twente te maken heeft, is veel specifieker dan die in Amsterdam. “Op de spoedeisende hulp komen natuurlijk mensen van allerlei achtergronden terecht. De mensen met wie ik nu werk, verstandelijk beperkten, zijn erg leuk. “Spontaan en transparant, waardoor ze ook kwetsbaar zijn. Je kunt er met deze mensen nooit met een ‘gestrekt been ingaan’ zoals dat bij de spoedeisende hulp soms wel moest. Je krijgt namelijk meteen een spiegel voorgehouden en dat vind ik leerzaam en ook prettig.”

Het wonen in Twente bevalt haar, net als haar baan. “In het begin kon ik helemaal niets van de taal verstaan. En sommige woorden al helemaal niet: ‘hakkepak’ bijvoorbeeld en uitdrukkingen als ‘goed te pas zijn’. Wist ik veel! In de supermarkt voelde ik me soms net een toerist, iedereen sprak met een accent en ik ABN. Maar dat gevoel is helemaal over nu. En: Twente is prachtig. We wandelen zo met de hond naar Twickel en mijn vriend heeft me natuurlijk een ‘tour de boer’ gegeven waardoor ik heel veel plaatsen heb leren kennen. Het gemoedelijke en nuchtere van de Twentenaren past heel goed bij me.”

 

Goed te pas

Ze heeft het begrip ‘goed te pas zijn’ zelfs helemaal omarmd. “Ik gebruik het in gesprek met cliënten vaak. Ik merk dat het herkenning geeft en een duidelijker antwoord oplevert dan als je vraagt hoe het met iemand gaat. Dat is goed om te weten en te merken. Het werken met de cliënten van Aveleijn is zoals gezegd niet wat ze gewend was. “Maar omdat ik met alle mensen in aanraking ben gekomen in mijn vorige werk, is de overgang niet heel erg groot. Het communiceren op ieder niveau, daarmee was ik al bekend. Omgaan met agressie of onwelwillendheid, gedrag dat soms voorkomt, deed ik ook al. Op medisch vlak heb ik nog enige verdieping nodig, op het gebied van psychofarmaca bijvoorbeeld, maar daarvoor heb ik hier bij Aveleijn alle mogelijkheden. Twente bevalt me prima.”